ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2020

Ο Σύλλογός μας σας εύχεται η νέα Χρονιά να φέρει

τις πιο όμορφες στιγμές που θα θυμάστε σε όλη τη ζωή σας!

Υγεία, αγάπη, χαμόγελο και δύναμη να είναι γεμάτη η κάθε σας στιγμή και επιτυχημένος ο κάθε στόχος που θέτετε!

ΥΓΕΙΑ  -  ΑΓΑΠΗ  -  ΕΥΗΜΕΡΙΑ  -ΕΙΡΗΝΗ 

σε όλο τον κόσμο!!!!

ΕΥΧΕΣ... ΕΥΧΕΣ... ΕΥΧΕΣ...

Ο Σύλλογος ΕΣΘΗΣ σας εύχεται ολόψυχα.....

Χρόνια Πολλά, Χρόνια καλά

χρόνια γεμάτα υγεία

και του Χριστού η γέννηση

να σας φέρει ευτυχία...

Οι άγιες μέρες που έρχονται να φέρουν ευτυχία στο σπιτικό σας

και ο καινούργιος χρόνος ας είναι γεμάτος όμορφες στιγμές

και πολλά χαμόγελα.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΙ 

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!!!

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ - Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

Ο Σύλλογός μας, σήμερα, τιμά τον Άγιο Νικόλαο.

Έναν Άγιο που είναι από από τους πιο δημοφιλέστερους αγίους του χριστιανικού κόσμου.
Η μνήμη του εορτάζεται σε Ανατολή και Δύση στις 6 Δεκεμβρίου.

πό τους δημοφιλέστερους αγίους του χριστιανικού κόσμου. Η μνήμη του εορτάζεται σε Ανατολή και Δύση στις 6 Δεκεμβρίου.

Ο Νικόλαος γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου του 270 στα Πάταρα της Λυκίας (σημερινό Γκελεμίς Τουρκίας) από γονείς ευσεβείς και πλούσιους και έτυχε επιμελημένης μόρφωσης. Αφού μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, χειροτονήθηκε ιερέας και αγωνίστηκε για τη διάδοση της χριστιανικής πίστης, προστατεύοντας συγχρόνως κάθε αδύνατο, πάσχοντα ή αδικούμενο. Η άνοδός του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Μύρων της Λυκίας (σημερινό Ντεμρέ Τουρκίας), προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών, οι οποίοι των συνέλαβαν και τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Αποφυλακίστηκε μετά την επικράτηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και αφοσιώθηκε στο ποιμαντικό του έργο. Έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325), όπου διαμορφώθηκε εν πολλοίς το χριστιανικό δόγμα, με την καταδίκη της αίρεσης του Αρείου. Εκοιμήθη εν ειρήνη στις 6 Δεκεμβρίου του 343. Μετά την κοίμησή του ονομάστηκε «μυροβλύτης», επειδή τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο. Στον Άγιο Νικόλαο αποδίδονται και πολλά θαύματα.

Το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων του βρίσκονται σήμερα στη Βασιλική του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας κι ένα μέρος τους στον ναό του Αγίου Νικολάου στο νησάκι Λίντο της Βενετίας. Η μεταφορά τους στην Ιταλία έγινε επί βυζαντινού αυτοκράτορος Αλεξίου Β' Κομνηνού (1180-1183), όταν τα Μύρα κατακτήθηκαν από τους Σελτζούκους Τούρκους και υπήρχε κίνδυνος να τα καταστρέψουν. Στην ελληνική λαϊκή παράδοση η εορτή του Αγίου Νικολάου αποτελεί το τέλος του εορταστικού τριημέρου που ονομάζεται «Νικολοβάρβαρα» και είναι ταυτισμένα με το δυνατό κρύο και τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Σχετικές οι παροιμίες: «άε Βαρβάρα φύσα, άε Σάββα βρέξον, αε Νικόλα σόντσον (χιόνισε)» (ποντιακή), «Τα Αγιονικολοβάρβαρα ή βρέχει ή χιονίζει» και «Βαρβαρίτσες, Νικολίτσες, όπου να’σαι μέσα να’σαι».

Ο Άγιος Νικόλαος τιμάται ιδιαίτερα σε όλο τον ελληνικό χώρο από τους ανθρώπους της θάλασσας. Είναι προστάτης των ναυτικών, του Πολεμικού και του Εμπορικού Ναυτικού. Είναι ο πολιούχος Άγιος της Αλεξανδρούπολης, του Βόλου, του Γαλαξειδίου, της Κοζάνης, του Πολύγυρου, της Σητείας και της Σύρου. Στον Ρωμαιοκαθολικό Κόσμο ο Άγιος Νικόλαος, εκτός από τους ναυτικούς, είναι προστάτης των παιδιών, των απασχολουμένων στα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, των ενεχυροδανειστών, των φαρμακοποιών, των μεταμελημένων κλεπτών, των βαρελοποιών, των εμπόρων και των αδίκως κατηγορηθέντων. Στη δυτική παράδοση ο Άγιος Νικόλαος (Santa Claus) είθισται να φέρνει τα χριστουγεννιάτικα δώρα στα παιδιά, όπως, στη δική μας παράδοση, ο Άγιος Βασίλης.

Απολυτίκιο Αγίου Νικολάου 

Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος

εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σετη ποίμνη σου 

η των πραγμάτων αλήθειαδια τούτω εκτήσω 

τη ταπεινώσει τα υψηλάτη πτωχεία τα πλούσια.

Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε 

Χριστώ τω Θεώσωθήναι τας ψυχάς ημών.

Αύγουστος στην Αθήνα - Πριν έναν αιώνα και σήμερα

 Αύγουστος στην Αθήνα

Πριν έναν αιώνα και σήμερα

Ανατρέχοντας την ιστορία της Αθήνας τα τελευταία 100 χρόνια περίπου, διαπιστώνει κανείς ένα χαρακτηριστικό της που παραμένει σταθερό στην πορεία του χρόνου και δεν είναι άλλο από την ζωντάνια της πόλης. Η έκτασή της και ο πληθυσμός της γιγαντώθηκαν. Από 140.000 περίπου κατοίκους έναν αιώνα πριν, σήμερα ο πληθυσμός της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών ξεπερνά τα 3 εκατ. κατοίκους. Η φυσιογνωμία της πόλης στην πορεία του χρόνου άλλαξε εντελώς, καθώς ελάχιστα είναι τα κτίρια που έμειναν όρθια, γειτονιές ολόκληρες γεννήθηκαν, ποτάμια και ρέματα «εξαφανίσθηκαν» κάτω από τόνους τσιμέντο.

Η Αθήνα απέκτησε μια εντελώς νέα όψη, με ένα διάλογο ανάμεσα σε διάφορες Σχολές Αρχιτεκτόνων να παραμένει πάντα επίκαιρος και να αφορά στο εάν και πώς θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί με έναν διαφορετικό τρόπο, διατηρώντας περισσότερα στοιχεία από την αρχική της φυσιογνωμία.

Αυτό όμως που δεν άλλαξε, όπως προαναφέρθηκε, είναι η ζωντάνια της πόλης ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι κάτοικοι της και οι επισκέπτες της από κάθε μεριά του κόσμου, τότε και σήμερα γεμίζουν θερινά θέατρα και κινηματογράφους, ανοικτές καλοκαιρινές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, πλατείες, ταβέρνες, κέντρα διασκέδασης. Μένουν πολλές φορές μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, δημιουργώντας ένα εορταστικό κλίμα, δικαιώνοντας την φήμη της Αθήνας, ως μια από τις πόλεις που δεν κοιμάται ποτέ, σε σύγκριση μάλιστα με πόλεις της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.

Την ατμόσφαιρα της εποχής στις αρχές του 19ου αιώνα μεταφέρει ο Μίλτος Γ. Λιδωρίκης, συγκρίνοντας την με τα μέσα του 19ου αιώνα. Δύο εποχές που της έζησε σε δύο διαφορικές φάσεις της ζωής του ο Μ. Λιδωρίκης που γεννήθηκε το 1871 και στη διάρκεια της ζωής του υπήρξε διακεκριμένος θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, λογοτέχνης, δημοσιογράφος και πολιτικός της γενιάς του 1890.

Γράφει ο Μίλτος Γ. Λιδωρίκης για τις θερινές νύχτες της Αθήνας στα απομνημονεύματα, στην εφημερίδα «Ασύρματος», που ξεκίνησαν να δημοσιεύονται τον Μάρτιο του 1940 και αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου των εκδόσεων Polaris με τίτλο «Μίλτος Λιδωρίκης - Έζησα την Αθήνα της Μπελ Επόκ».

«Ατελείωτη η κίνησις του κόσμου, ζωηρά, θορυβώδης, διασκεδαστική»

«Εις τα Παριλίσσια -από του Κήπου του Ορφανίδη, έναντι Αγγλικής Εκκλησίας, που υπήρχεν μεγάλη ποικιλία προγράμματος βαριετέ, μέχρι του «Μετς», που στέκεται ακόμη στα θεμέλιά του, σημάδι ιστορικό πολλών περασμένων χρόνων - ατελείωτη η κίνησις του κόσμου. ζωηρά, θορυβώδης, διασκεδαστική. Αλλά μήπως και βρίσκονταν κοντά στας Αθήνας ήταν λιγότερη; Όχι βέβαια.

Ας αρχίσομε από το Σύνταγμα. Μουσικές, πυροτεχνήματα - πολύ αργότερα κινηματογράφος. Νερό Καισαριανής, λεμονάδες του πάγου. Εις «του Γιαννάκη», ορχήστρα πλήρης. Στο «Καφέ Ρεστοράν», ορχηστρούλα στον «δροσόλουστον κήπον» με τις μπαξιάνες και τα γκιούλ μπρισίμ, δένδρα ωραιότατα και μεγάλα, που γέμιζαν την ατμόσφαιρα δροσιστική μυρωδιά. Εις το ρεστοράν «Κοινή Γνώμη», φαγητόν εκλεκτόν και μουσική πρώτης γραμμής. Τραγουδισταί στο «Μετς», και τις πρωινές ώρες του ξημερώματος άσματα του ρεπερτορίου των αρτιστών το «Άντρου των νυμφών» από τις ίδιες. στον κήπο της «Έδέμ», κλειδοκύμβαλον, βιολί, φλάουτο, Γερμανίδες, Ουγγαρέζες, Ιταλίδες.

Πλατεία Ελευθερίας, σαντούρια και τραγούδια της καρδιάς. «Στα Σάλωνα» σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια, και στης Μαρίας την ποδιά σφάζονται παλικάρια». Μεγάλη φασαρία, επιδείξεις, παλικαροσύνες, νταηλίκια και δώσ' του τα κατοστάρικα να πέφτουν στο προσφερόμενον κατά διαλείμματα παρά της Μαρίας ντέφι, οπότε μετά πολλού κόπου, λόγω του πάχους της, κατήρχετο από το παλκοσένικο στην προ του καφενείου πλατείαν, ολόκληρην πιασμένην από τραπεζάκια.

«Η Ομόνοια αντηχούσε από τις ορχήστρες των καφενείων»

Η Ομόνοια αντηχούσε από τις ορχήστρες των καφενείων «Χαραμή» και «Ζούνη». πρέπει να σημειώσω ότι όχι μόνον τα δέκα χρόνια 1885-1895, αλλά και για χρόνια πολλά, πυροτεχνήματα κατά το θέρος γέμιζαν κάθε υπαίθριο νυκτερινό πρόγραμμα.

Εις όλες τις πλατείες, κεντρικές και απόκεντρες, σχεδόν κάθε βράδυ εκαίοντο πυροτεχνήματα, που αναστάτωναν τις γειτονιές με τας εκπυρσοκροτήσεις των. Όταν στας διαφημίσεις των κέντρων εδημοσιεύετο ότι «θα καώσι μεγαλοπρεπή πυροτεχνήματα», ήταν αδύνατον να συγκρατηθεί ο κόσμος που συνέρρεεν. Και εις τα καλοκαιρινά θέατρα, κατά τα διαλείμματα, εκαίοντο πυριφλεγείς μύλοι εκτοξεύοντες χρυσές σπίθες, ερρίπτοντο ρουκέτες με κανδηλάκια και εφωτίζετο ολόκληρος ο πέριξ του θεάτρου χώρος από καιόμενα βεγγαλικά.

Μαζί με τα πυροτεχνήματα ξαπέστελναν προς το άπειρον και μεγάλα μπαλόνια φωτισμένα. Και όταν αυτά άρχιζαν ν' ανεβαίνουν προκαλούσαν τις κραυγές των αγυιοπαίδων. Κυριολεκτικώς χαλούσεν ο κόσμος και πολλάκις επενέβαινε η αστυνομία.

Η νυκτερινή θερινή κίνησις ήταν αφαντάστως ζωηρά τότε, κι αυτό γιατί ο κόσμος, μετά τα θέατρα, τα ιπποδρόμια και τα άλλα θεάματα, δεν πήγαινε να παραδοθεί εις τας αγκάλας του Μορφέως, αλλά γέμιζε τα ανοικτά κέντρα και εκάθητο σε αυτά μέχρι των πρωινών ωρών.

Αληθής συνωστισμός παντού. Γεμάτα όλα τα θερινά μαγαζιά που είχαν τραπεζάκια στις πλατείες και στα πεζοδρόμια. Κι αυτό δεν συνέβαινε μόνον στο κέντρον της πόλεως. Παντού τα ίδια, σε όλες τις γειτονιές. Αληθινή μουσικομανία κατελάμβανε την Αθήνα το καλοκαίρι. Αφού και στα θέατρα της πρόζας κατά τα διαλείμματα έπαιζε μουσική.

Τα ιταλικά μελοδράματα ήσαν η προτίμησις του φιλομούσου αθηναϊκού κοινού. Ριγολέτος, Ερνάνης, Τραβιάτα, Τροβατόρε, Μπάλο ιν μάσκερα, Ντούε Φόσκαρι, Λίνδα, Ιόνη, Ναμπούκο, Λουτσία, Νόρμα: Αυτά, και άλλα μουσικά δημιουργήματα της ιταλικής μουσικής, αποτελούσαν το τακτικό ρεπερτόριο των ορχηστρών που έπαιζαν στα θέατρα, στις πλατείες, στα πάλκα των καφενείων..

«O Σύλλογος των «Ησύχων Πολιτών» και πολλές εφημερίδες άρχισαν πόλεμον εναντίον των νυκτερινών θορύβων»

Η μουσικομανία και πυροτεχνηματομανία των Αθηναίων προκαλούσαν αφάνταστον θόρυβον και πρωτοφανή συνωστισμόν εις τας πλατείας. Αι απομιμήσεις θορυβωδών εμβατηρίων, δεν άφηναν τους Αθηναίους να κοιμηθούν. Διαρκώς μπαμ και μπουμ!

O Σύλλογος των «Ησύχων Πολιτών» και πολλές εφημερίδες, τη παρακλήσει των αναγνωστών τους, άρχισαν πόλεμον εναντίον των νυκτερινών θορύβων. Έις μάτην. Οι Αθηναίοι εζήτουν επιμόνως μουσικάς και πυροτεχνήματα.

Ένα από τα πλέον πολυθόρυβα κέντρα της Ομονοίας ήταν και η αίθουσα Κότση. Το κέντρον αυτό τραβούσε κάθε βράδυ πολύν κόσμον και μάζευε άφθονον χρήμα. Τι γινόταν εκεί; Έπαιζε το κλειδοκύμβαλον τεμάχια ηδύμολπα.

«Η βεράντα της Μεγάλης Βρετανίας»

Από τα αριστοκρατικά νυκτερινά κέντρα της αθηναϊκής υπαίθρου ζωής, εκτός των εξοχικών, ήσαν η βεράντα του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία», η μπύρα του Γουλιέλμου στην οδόν Όθωνος, σήμερον δεν υπάρχει, το παλαιόν ζαχαροπλαστείον του Κωστή Γιαννάκη, απέναντι του σημερινού, η κοντά σε αυτό πρωτότυπος και ιστορική μπύρα του Κεσάτη και τα περί την Πλατείαν του Συντάγματος καφενεία, ζαχαροπλαστεία και ζυθεστιατόρια.

Το περιβάλλον της βεράντας της «Μεγάλης Βρετανίας» ήταν εξαιρετικά ωραίο και συμπαθέστατο, με την αφθονία των ξένων που επισκέπτονταν τότε την Ελλάδα, όχι καραβάνια περαστικά όπως σήμερα, αλλά ως ταξιδιώτες που έμεναν τόπους. Οι τουρίστες της εικοσαετίας από του 1885 έως τα 1905 ήταν όλοι τύποι χαρακτηριστικοί, ντυμένοι ιδιόρρυθμα, φάτσες περίεργες και ενδιαφέρουσες, που σήμερα δεν υπάρχουν. Αυτούς τους ξένους περιηγητές, ιδιαιτέρως τους Άγγλους, τους αποθανάτισαν στην Ελλάδα η σάτιρα, η γελοιογραφία, τα ελληνικά κωμειδύλλια, οι κωμωδίες, οι επιθεωρήσεις και τα καρναβάλια Ήταν όλοι λόρδοι. Έτσι τους ονόμαζε ο λαός.

Στα παλιά περασμένα χρόνια τα ξενοδοχεία της «Μεγάλης Βρετανίας» και της «Αγγλίας» γέμιζαν από ωραίους τύπους περιηγητών, που στόλιζαν το χειμώνα τα σαλόνια και το καλοκαίρι τις βεράντες. Ήσαν αληθινά τόσο ξεχωριστοί τύποι οι περιηγηταί και αι περιηγήτριες της εποχής εκείνης, που αποτελούσαν θέαμα για τους κατοίκους. Ο κόσμος τους έπαιρνε από πίσω στους δρόμους, και όταν περιφέρονταν στην πόλη, όρθιοι μέσα στα αμάξια λαντό, αποτελούσαν αστείο θέαμα.

Το ζαχαροπλαστείο του «Γιαννάκη», αριστοκρατικότατο των Αθηνών, γειτόνευε τότε με μια βρόμικη ξύλινη παράγκα, που χρησίμευε για εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού και ήταν αληθινά εστία σκουπιδιών και βρόμας. Και όμως ημέρες στην πρωτεύουσα κάνοντας διάφορες εκδρομές στους αρχαιολογικούς τίποτε δεν εμπόδιζε τον καλό κόσμο της Αθήνας να μαζεύεται τη νύκτα στο πεζοδρόμιο του ζαχαροπλαστείου και υπό τας μεγάλας πιπερέας του να στριμώχνεται για να μπορέσει να βρει θέση στην «Πατισερί Ρουαγιάλ» του Κωστή Γιαννάκη.

Περίφημο μαγαζί ήταν και η «Πομπηία», πάνω στις δενδροφυτευμένες και ρομαντικές όχθες του κλαυθμυρίζοντος Κηφισσού. Η «Τέρψις», κι αυτή πολυσύχναστο κέντρο. και πόσα άλλα ακόμη γύρω από την εκκλησία και τα γεφύρια! Όλη τη νύκτα η Κολοκυνθού αντηχούσε από τα αθάνατα τραγούδια του Ροδίου, του Στρουμπούλη, του Κοκκίνου, του Πολυκράτη, του Θεοφανόπουλου, του Αμπελέτ, του Σπινέλη και από τις αξέχαστες άριες των ιταλικών μελοδραμάτων, που θαυμάσια τις τραγουδούσαν οι παλαιοί Αθηναίοι τραγουδισταί. Εις την οδόν Γ Σεπτεμβρίου, εις το Γεράνι, την οδόν Πειραιώς, την πλατείαν Ελευθερίας και όλα τας πλατείας, την νύκτα εμαζεύετο πάρα πολύς κόσμος. Aληθής συνωστισμός εδημιουργείτο παντού».
Στοιχεία από την ιστοσελίδα https://www.sansimera.gr

20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 - ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Η ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ 20^ης ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

Ακριβώς πριν από 45 ολόκληρα χρόνια δημιουργήθηκε μια μαύρη επέτειος για την Κύπρο, αλλά και ολόκληρο τον ελληνισμό.

Μετά από 45 χρόνια η μισή Κύπρος παραμένει υπό την κατοχή της Τουρκίας και επίσης η Τουρκία μέσω της επεκτατικής πολιτικής του Ερντογάν εξακολουθεί να απειλεί όχι μόνο την ελεύθερη Κύπρο, αλλά και ολόκληρο τον ελληνισμό παρεμβαίνοντας και διεκδικώντας κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας.

Ομολογούμε πως δεν ανήκουμε σ’ αυτούς που είναι γνώστες του Κυπριακού, αλλά θα προσπαθήσουμε με απλά λόγια και κατόπιν έρευνας στο διαδίκτυο να αναφερθούμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στα γεγονότα εκείνης της μαύρης εποχής. Και αυτό γιατί ως Έλληνες δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ιστορικά γεγονότα της πατρίδος μας, αλλά και οι νέοι πρέπει να γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη εκείνη την εποχή, που μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί λύση στο τόσο σοβαρό πρόβλημα που δημιούργησε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ξεκίνησε με το κωδικό όνομα «Αττίλας» την αυγή της 20^ης Ιουλίου του 1974. Τότε έγιναν αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις, όπου συμμετείχαν 40.000 άνδρες υπό την διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρεντίν Ερσίν. Δυστυχώς η ελληνική πλευρά πιάστηκε στον ύπνο και η αντίδρασή τους έγινε πολύ καθυστερημένα. Η Τουρκία τότε υποστήριξε ότι δεν υπήρξε εισβολή, αλλά ειρηνική επέμβαση με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, η οποία είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στις 15 Ιουλίου του 1974.

Τα τουρκικά αποβατικά σκάφη άρχισαν να αποβιβάζουν δυνάμεις ανενόχλητα στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, σμήνη τουρκικών αεροπλάνων άρχισαν τις επιθέσεις, συνεχώς και κατά κύματα κατά της ευρύτερης περιοχής της Κερύνειας και της Λευκωσίας, ενώ άλλα αεροσκάφη και ελικόπτερα επιχειρούσαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών σε επίκαιρα σημεία. Οι κάτοικοι βρέθηκαν στο έλεος των εισβολέων. Άοπλοι πολίτες δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και αιχμάλωτοι στρατιώτες εκτελέστηκαν.

Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς ήταν ανεξήγητα αργοπορημένη. Παρ’ ότι το ελληνικό Πεντάγωνο γνώριζε τις κινήσεις των Τούρκων, θεωρούσε ότι μπλοφάρουν. Μόλις στις 8:40 το πρωί δόθηκε επισήμως από την Αθήνα η εντολή εφαρμογής των πολεμικών σχεδίων, ενώ το ελληνικό ραδιόφωνο (το ΕΙΡΤ εν προκειμένω), μετέδωσε την είδηση γύρω στις 11 το πρωί. Η καθυστερημένη κινητοποίηση έδωσε τη δυνατότητα στους Τούρκους εισβολείς να παγιώσουν τις θέσεις τους και να δημιουργήσουν προγεφύρωμα από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας προς τον Άγιο Ιλαρίωνα, έχοντας ως αντικειμενικό στόχο τη σύνδεσή του με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.

Οι μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, όταν κινητοποιήθηκαν άρχισαν να πολεμούν με ηρωική αυτοθυσία, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν αεροπορική κάλυψη και σύγχρονο οπλισμό. Αριθμούσαν γύρω στους 12.000 άνδρες (ελληνοκύπριους και ελλαδίτες), υπό τη διοίκηση του ταξιάρχου Μιχαήλ Γεωργίτση, που είχε το γενικό πρόσταγμα στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Στο μεταξύ, άρχισε να κινητοποιείται και ο ελληνοκυπριακός ανδρικός πληθυσμός και να μετέχει στον άνισο αγώνα με ό,τι διέθετε ο καθένας, πυροβολώντας από τις στέγες των σπιτιών του κατά των εισβολέων αλεξιπτωτιστών.

Στην Αθήνα, η κυβέρνηση αιφνιδιασμένη από την εξέλιξη των γεγονότων αρχίζει να παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Κηρύσσει γενική επιστράτευση, η οποία εξελίσσεται σε φιάσκο, δείχνοντας την τραγική κατάσταση που βρισκόταν ο Ελληνικός Στρατός. Και να σκεφθεί κανείς ότι την Ελλάδα κυβερνούσαν οι στρατιωτικοί και ο Στρατός αν μη τι άλλο θα έπρεπε να βρισκόταν σε υψηλό επιχειρησιακό επίπεδο.

Η τουρκική απόβαση στη Κύπρο

Ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο, που βρίσκεται και πάλι στην Αθήνα ως εντολοδόχος του Κίσινγκερ, συναντάται στο Πεντάγωνο με το αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Μπονάνο. Ο παριστάμενος Δημήτριος Ιωαννίδης σε οργίλος ύφος απευθύνεται προς τον Σίσκο «Μας εξαπατήσατε... Ημείς θα κηρύξωμεν πόλεμον!» και αποχωρεί από τη σύσκεψη. Έκτοτε, τα ίχνη του αόρατου δικτάτορα χάνονται. Ο Σίσκο στη διάρκεια της ημέρας μάταια αναζητεί αρμόδιο για συνομιλίες.

Αργά το βράδυ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εκδίδει το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμα, με το οποίο καλεί σε κατάπαυση του πυρός και σε αποχώρηση από την Κύπρο του «ξένου στρατιωτικού δυναμικού». Παρά την ομόφωνη έγκρισή του, αγνοείται από την Τουρκία, η οποία έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων επείγεται να εφαρμόσει πλήρως τα σχέδια της. Γενικά, η διεθνής αντίδραση κατά του «Αττίλα» είναι χλιαρή.

Την επομένη, 21 Ιουλίου, οι μάχες στην Κύπρο συνεχίζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Στόχος των ελληνικών δυνάμεων στην Κύπρο είναι να αποκόψουν τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας από το προγεφύρωμα της Κερύνειας. Οι Έλληνες στρατηγοί απορρίπτουν εισήγηση για επέμβαση στην Κύπρο, προβλέποντας αποτυχία του σχετικού εγχειρήματος. Δύο ελληνικά υποβρύχια που πλέουν προς την Κερύνεια διατάσσονται να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Οι Τούρκοι εισβολείς, παρά την αριθμητική τους υπεροχή και την ποιοτική υπεροχή του οπλισμούς τους, αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα. Μάλιστα, από ασυνεννοησία η τουρκική αεροπορία βυθίζει το αντιτορπιλικό Κοτσατεπέ (D-354), το οποίο εξέλαβε για ελληνικό πλοίο και προκαλεί ζημιές σε άλλα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά.

Την ίδια μέρα, σημειώνεται δραστηριοποίηση του αμερικανικού παράγοντα για την επίτευξη ανακωχής. Ο Σίσκο, που πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθηνών και Άγκυρας, δεν βρίσκει κάποιον αρμόδιο στην Αθήνα να διαπραγματευτεί, καθώς όλοι οι αρμόδιοι έχουν εξαφανιστεί. Την ευθύνη αναλαμβάνει τελικά ο αρχηγός του Ναυτικού, ναύαρχος Πέτρος Αραπάκης, ο οποίος σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Κίσινγκερ συμφωνεί η ανακωχή να ισχύσει από τις 4 το απόγευμα της 22ης Ιουλίου.

Στις 2 το πρωί της 22ας Ιουλίου, 12 ελληνικά μεταγωγικά τύπου Νοράτλας, που μετέφεραν καταδρομείς στο νησί, βάλλονται, κατά λάθος, από φίλια πυρά πλησίον του αεροδρομίου της Λευκωσίας, με αποτέλεσμα το ένα από αυτά να καταρριφθεί (4 μέλη του πληρώματος και 27 καταδρομείς έχασαν τη ζωή τους), ενώ άλλα δύο να πάθουν σοβαρές ζημιές. Την ίδια ημέρα, οι Τούρκοι εισβολείς εντείνουν τις επιχειρήσεις τους. 

Αποβιβάζουν άρματα μάχης και το μεσημέρι καταλαμβάνουν την πόλη της Κερύνειας.

Στις 4 το απόγευμα αρχίζει να τηρείται η ανακωχή κατά τα συμφωνηθέντα, η οποία όμως θα παραβιασθεί αρκετές φορές από τους εισβολείς. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο, οι Τούρκοι ελέγχουν το 3% του Κυπριακού εδάφους, έχοντας δημιουργήσει ένα προγεφύρωμα, που συνδέει την Κερύνεια με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.

Στοιχεία από https://www.sansimera.gr

Βίντεο για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο από το youtube

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ 29 ΜΑΪΟΥ 1453 - ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...

Ήταν ημέρα Τρίτη όταν η “Βασιλεύουσα” έπεσε στα χέρια των Αγαρηνών...

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης απετέλεσε την συγκλονιστικότερη είδηση που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. «Η πόλις εάλω!!!» Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η λεηλασία της πόλεως κράτησε, όπως είχε υποσχεθεί ο Μωάμεθ στους στρατιώτες του, τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Ο λαός σφάχτηκε ανελέητα. Οι εκκλησίες με πρώτη την Αγία Σοφία λεηλατήθηκαν και μολύνθηκαν. Ένας ολόκληρος πολιτισμός χάθηκε, χιλιάδες βιβλία και εικόνες κάηκαν, κομματιάστηκαν ή πουλήθηκαν στα παζάρια.!! Ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος όμως δεν πέθανε. Κανένας δεν τον αναγνώρισε νεκρό. Κανένας δεν ξέρει που είναι ο τάφος του. Ζει στα όνειρα του Έθνους. Η λειτουργία δεν τελείωσε. Η εκκλησία δεν τον ανακήρυξε Άγιο. Το Έθνος δεν τον τίμησε, όπως θα τον τιμούσε αν είχε πεθάνει. «Άγγελοι τον παρέλαβαν, τον έλουσαν και τις πληγές του έπλυναν με μόσχο και με μύρο του έστρωσαν να κοιμηθεί σε κλίνη από βύσο κι’ Αρχάγγελοι με πύρινες ρομφαίες τον φυλάνε μέχρι νάρθει η ώρα του για να τόνε ξυπνήσουν.» Η πόλη της Κωνσταντινούπολης χτίστηκε σε μία χερσόνησο χονδρικώς τριγωνική σε σχήμα. Τα τείχη της εκτεινόμενα από τη συνοικία των Βλαχερνών (στον Κεράτιο κόλπο), ως τη συνοικία του Στουδίου (στην Προποντίδα), είχαν μήκος περίπου τέσσερα μίλια. Μελαγχολικά στέκονται σήμερα τα μοναδικά, όπως και η Βασιλεύουσα, αυτοκρατορικά τείχη της Κωνσταντινουπόλεως. Χτίστηκαν από το Μεγάλο Κωνσταντίνο και αντικαταστάθηκαν αργότερα από το περίφημο, με δύο έως τρεις σειρές τείχος, του Μεγάλου Θεοδοσίου. Ίσως περιμένουν το Μαρμαρωμένο Βασιλιά με το Δικέφαλο Αετό.

Γεγονότα – Χρονολογίες. 6 Απριλίου. Οι Τούρκοι άρχισαν τον αγώνα με ισχυρό βομβαρδισμό των τειχών. Όταν όμως έπεσε η νύχτα, οι αμυνόμενοι κατόρθωσαν να κάνουν τις επιβαλλόμενες επισκευές. 11 Απριλίου. Ο Σουλτάνος έξω από τη σκηνή του δίνει οδηγίες ώστε να τοποθετηθούν τα μεγάλα πυροβόλα απέναντι από τα τείχη και από την επόμενη ημέρα άρχισε ο βομβαρδισμός για να διαρκέσει επί έξη εβδομάδες. 18 Απριλίου. Δύο ώρες μετά τη δύση του ήλιου, ο Μωάμεθ που είχε περισσότερες ελπίδες στην ξηρά, διέταξε έφοδο κατά του Μεσοτειχίου με ακοντιστές, τοξότες και άνδρες της φρουράς των γενιτσάρων χωρίς όμως επιτυχία, παρά τον τετράωρο αγώνα.

21 Απριλίου. Ο σουλτάνος με το επινοητικό του μυαλό, αποφάσισε να μεταφέρει πλοία από το Βόσπορο στον Κεράτιο Κόλπο, περνώντας τα από την ξηρά πάνω σε τροχοφόρα έλκηθρα, τα οποία θα ρυμουλκούσαν ομοζυγίες βοδιών και ομάδες ανθρώπων.

Οι σημαίες των πλοίων ανέμιζαν, οι σάλπιγκες ηχούσαν, ενώ το ένα πλοίο μετά το άλλο μεταφερόταν από το Βόσπορο στον Κεράτιο Κόλπο. Γύρω στα εβδομήντα Τουρκικά πλοία μεταφέρθηκαν, τα οποία έβλεπαν οι Χριστιανοί φρουροί από τα τείχη. 13 Μαΐου. Ολοκληρώθηκε η μετακίνηση των πλοίων, παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων πληρωμάτων και η κύρια αποστολή των ναυτών ήταν να φροντίσουν για την επισκευή των τειχών. 23 Μαΐου. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να υπονομεύσουν και πάλι το τείχος των Βλαχερνών. Οι Χριστιανοί υπερασπιστές των τειχών περικύκλωσαν και συνέλαβαν μερικούς υπονομευτές, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αποκαλύψουν όλες τις θέσεις των Τουρκικών υπονόμων, οι οποίες καταστράφηκαν κι’ έτσι οι Τούρκοι πλέον εγκατέλειψαν τις υπονομευτικές τους δραστηριότητες. 25 Μαΐου (Παρασκευή). Ο Μωάμεθ προτείνει στον Αυτοκράτορα να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη με το Στρατό και τους αυλικούς του με αντάλλαγμα την ηγεμονία της Πελοποννήσου. Η απάντηση του Αυτοκράτορα ήταν ένα νέο «Μόλων Λαβε». 27 Μαΐου (Κυριακή). Οι βομβαρδισμοί με τα τουρκικά πυροβόλα συγκεντρώνονται εναντίον του φράγματος στο εσωτερικό του Μεσοτειχίου. Ο Σουλτάνος περιέτρεξε καβάλα στο άλογο όλο το στράτευμα για να αναγγείλει ότι σύντομα θα γίνει η μεγάλη έφοδος. 28 Μαΐου (Δευτέρα). Ολοκληρώνονται οι προπαρασκευές των Τούρκων για την τελική εξόρμηση. Ο ιστορικός Κριτόβουλος αναφέρει ότι ο Σουλτάνος κάλεσε το απόγευμα στη σκηνή του τους υπουργούς και στρατηγούς του και υπενθύμισε τα πλούτη που περιείχε η Πόλη και τα λάφυρα που σε λίγο θα ήταν δικά τους. Τόνισε ότι επί αιώνες είχαν ιερό πόθο να κυριέψουν την Πόλη, ότι οι Χριστιανοί ήταν λίγοι και εξαντλημένοι χωρίς εξωτερική βοήθεια. Μεγάλη λειτουργία τη νύχτα στην Αγία Σοφία. Οι υπερασπιστές της Πόλης και ο Αυτοκράτορας μεταλαμβάνουν των αχράντων μυστήριων. Έπειτα ο Παλαιολόγος καβάλα στην αραβική φοράδα του γύρισε στο παλάτι στις Βλαχέρνες, ζήτησε συγχώρεση από τους ανθρώπους του και συνοδευόμενος από τον πιστό του Φραντζή περιήλθε τα χερσαία τείχη και διαπίστωσε ότι οι πύλες του εσωτερικού τείχους ήταν κλειστές. Κατόπιν ο Αυτοκράτορας είπε στον Φραντζή να φύγει και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Η μάχη άρχισε. 29 Μαίου (Τρίτη). Κατά τη μια και μισή το πρωί ο Σουλτάνος έκρινε ότι όλα ήταν έτοιμα και έδωσε τη διαταγή της εφόδου. Ο ξαφνικός θόρυβος ήταν τρομακτικός. Σε όλη τη γραμμή των τειχών οι Τούρκοι όρμησαν με κραυγές, τύμπανα και σάλπιγγες. Οι Χριστιανοί υπερασπιστές της Βασιλεύουσας περίμεναν στις θέσεις τους και όταν δόθηκε το σύνθημα του συναγερμού, άρχισαν να κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών, ενώ έσπευδαν γυναίκες μεταξύ αυτών και καλόγριες στα τείχη να βοηθήσουν στη μεταφορά υλικών για την ενίσχυση των οχυρωμάτων. Οι γέροντες και τα παιδιά συνέρεαν στις εκκλησίες, πιστεύοντας στην προστασία των Αγίων και αγγέλων. Πλήθη πιστών, παραμερίζοντας την πίκρα από την ασέβεια στο ναό των Λατίνων και των εζωμοτών, εισήρχοντο στην Αγία Σοφία. Ιερείς που θεωρούσαν την ένωση με τη Ρώμη ως θανάσιμο αμάρτημα, προσήλθαν στο ιερό για να λειτουργήσουν μαζί με τους Ενετούς. Ο καρδινάλιος ήταν εκεί και πλάι του επίσκοποι που δεν είχαν αναγνωρίσει ποτέ την εξουσία του. Όλες τις σκοτεινές ώρες πριν από την αυγή τα εκκλησιάσματα περίμεναν και προσεύχονταν στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγία. Η επίθεση των Βαζιβουζούκων εκδηλώθηκε σε όλο το μέτωπο με ισχυρότερη πίεση στην κοιλάδα του Λύκου, ύστερο από δίωρο όμως αγώνα ο σουλτάνος διέταξε να αποσυρθούν αφού κούρασαν τους Χριστιανούς υπερασπιστές των τειχών.Μόλις πρόλαβαν να ανασυγκροτήσουν οι Χριστιανοί τις γραμμές τους δέχονται επίθεση από συντάγματα Τούρκων της Μικράς Ασίας, καλά οπλισμένους και πειθαρχημένους που ρίχτηκαν με ορμή πάνω στο φράχτη, ανεβαίνοντας ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου για να στηρίξουν τις σκάλες και να ανοίξουν το δρόμο για την κατάληψη της Πόλης. Μια ώρα περίπου πριν την αυγή, ένα βλήμα από το πυροβόλο του Ουρβανού γκρέμισε μέρος του φράχτη και μια ομάδα από τριακόσιους Ανατολίτες ρίχτηκε μέσα από το ρήγμα, φωνάζοντας ότι η Πόλη ήταν δική τους. Οι Χριστιανοί, με επικεφαλής τον Αυτοκράτορα τους περικύκλωσαν, σκότωσαν αρκετούς και τους υπόλοιπους τους απώθησαν προς την τάφρο. Η επίθεση ανακόπηκε και τα στρατεύματα γύρισαν πίσω αποθαρρύνοντας τον Ισάκ πασά. Ο Σουλτάνος, ανήσυχος μήπως διαψευσθούν οι ελπίδες τους, έδωσε διαταγή να επιτεθούν γρήγορα τα στρατεύματα των γενιτσάρων, πριν προλάβουν οι Χριστιανοί να πάρουν αναπνοή και κάνουν πρόχειρες επισκευές στο φράχτη, Ο αγώνας στο φράχτη ήταν τώρα σώμα προς σώμα. Εττί μια ώρα οι σκληροί γενίτσαροι προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο απέναντι στους ολιγάριθμους εξασθενισμένους Χριστιανούς. Στη γωνία του τείχους των Βλαχερνών, ακριβώς πριν ενωθεί με το διπλό Θεοδοσιακό τείχος, υπήρχε μια μικρή πύλη εξόδου, γνωστή με το όνομα Κερκόπορτα. Κατά τον αγώνα οι Μποκκιάρντι και οι άνδρες τους τη χρησιμοποίησαν αποτελεσματικά εναντίον των ανδρών του Καρατζά πασά. Τώρα όμως, κάποιος, επιστρέφοντας από μία έξοδο, ξέχασε να την αμπαρώσει και μέσα στη σύγχυση μερικοί Τούρκοι πέρασαν μέσα από αυτή στην αυλή που ήταν πίσω της και άρχισαν να ανεβαίνουν μια σκάλα που οδηγούσε στην κορυφή των τειχών. Ο Σουλτάνος αντιλήφθηκε τον πανικό και φωνάζοντας «η Πόλη είναι δική μας» διέταξε τους γενίτσαρους να επιτεθούν. Σε λίγο πολλοί γενίτσαροι έφθασαν στο εσωτερικό τείχος και πάνω από την Κερκόπορτα κυμάτιζαν Τούρκικες σημαίες. Τότε ακούστηκε η κραυγή «Η Πόλη εάλω!». Ήταν λίγο πριν από την ανατολή του ηλίου όταν ένας πυροβολισμός βρήκε στο στήθος του Τζιουστινιάνι ο οποίος παρακάλεσε να το μεταφέρουν μέσα στην Πόλη και από εκεί σε ένα Γενουατικό πλοίο. Μαζί του υποχώρησαν και οι στρατιώτες του και ο Αυτοκράτορας απέμεινε με λίγους Έλληνες στο πεδίο της μάχης μόνος και αβοήθητος. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κάλπασε προς τα ρήγματα του φράχτη με το δον Φραντζίσκο ντε Τολέντο, το Θεόφιλο Παλαιολόγο και τον Ιωάννη Δαλμέση, πέταξε τα Αυτοκρατορικά εμβλήματα και δεν το ξανάδε κανείς. Η τελευταία μικρή εστία αντίστασης ήταν οι Κρήτες ναύτες στους τρεις πύργους στην είσοδο του Κερατίου, οι οποίοι νωρίς το απόγευμα παραδόθηκαν με δυσφορία υπό τον όρο να μη θανατωθούν. Οι σφαγές, οι λεηλασίες και οι καταστροφές στην Πόλη κράτησαν, σύμφωνα με την υπόσχεση του σουλτάνου, τρεις μέρες και τρεις νύχτες.

Διαπιστώσεις – Συμπεράσματα. α. Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. β. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη απετέλεσε το κέντρο ενός κόσμου φωτός. Έγινε όμως έδρα θηριωδίας, αμάθειας και μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας. γ. Η Βασιλεύουσα έπεσε στα χέρα των Αγαρηνών, αλλά έπεσε σαν θρυλική ηρωίδα πολεμώντας ηρωικά ως το τέλος τους απίστους, εγκαταλειμμένη από τους Δυτικούς συμμάχους της. δ. Οι πραγματικοί Έλληνες θεωρούν τη μαύρη Τρίτη «αποφράδα» και αισθάνονται ρίγη εθνικής μνήμης όταν μιλούν για τον τελευταίο Αυτοκράτορα που αβοήθητος πάλεψε με τις ορδές των βαρβάρων. ε. Η ήττα αυτή της Κωνσταντινούπολης, τόσον αθλία όσο και αξιοθρήνητη, υπήρξε μία μεγάλη νίκη των Τούρκων, μια τρομερή καταστροφή των Ελλήνων, ένα αίσχος των Λατίνων. στ. Η Κερκόπορτα, ένας κόκκος άμμου, έκρινε την ιστορία του κόσμου.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (21 ΜΑΪΟΥ) - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Πολιτισμός… μία έννοια, η οποία χωρίς αμφισβήτηση, δεν θα μπορούσε να μην αγγίζει την κάθε κοινωνία, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα ο πολιτισμικός χάρτης με την έναρξη της παγκοσμιοποίησης. Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας ημέρας Πολιτισμού, έχουμε έναν τρόπο για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πολιτισμική πολυμορφία και να μάθουμε να ζούμε όλοι μαζί αρμονικά. Αυτός ήταν και ένας λόγος που πολύ πρόσφατα, μόλις τον Νοέμβριο του 2001 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε να κηρύξει την 21^η Μαΐου, ως Παγκόσμια ημέρα Πολιτισμού. Μία ημέρα αφιερωμένη στην διαφορετικότητα των πολιτισμών, τον διάλογο και την ανάπτυξη.

Η ανακήρυξη μιας τέτοιας ημέρας σηματοδοτεί την ενδυνάμωση ενός ονείρου, μιας ελπίδας και την εξέλιξή του τελικά σε έναν παγκόσμιο στόχο ο οποίος είναι η παγκόσμια πολιτισμική συνύπαρξη. Την αποδοχή του διαφορετικού, μέσα από την οποία επιτυγχάνεται η παγκόσμια ειρήνη και η πρόοδος. Ως καταλληλότερα αλλά και αναγκαία μέσα για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου θεωρούνται αναμφισβήτητα η ενθάρρυνση των χωρών για την προώθηση της πολιτισμικής και γλωσσικής διαφορετικότητας, η εξάλειψη των ανισοτήτων στις πολιτισμικές ανταλλαγές, συγχρόνως δε, και η σύνδεση του πολιτισμού με την ανάπτυξη. Διότι ας μην ξεχνάμε πως ο πολιτισμός είναι η πιο πηγαία έκφραση της λαϊκής ψυχής. Τα ήθη και τα έθιμα, οι λαϊκές γιορτές, τα αυθεντικά έργα της τέχνης μαρτυρούν τόσο την ηθική στάθμη του εκάστοτε λαού όσο και την πνευματικότητα και την κοινωνικότητα του.

Ο πολιτισμός είναι το μέλλον. Ο πολιτισμός είναι το ισχυρότερο εργαλείο ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής. Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, οφείλουμε να τον διαφυλάττουμε και να τον σεβόμαστε, όχι μόνο σήμερα, μα κάθε μέρα.

Ο Σύλλογός μας αφιερώνει αυτή τη μέρα στην ιστορία του Ελληνικού Δημοτικού Τραγουδιού.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Μετά τον 15^ο αιώνα, στην τότε τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, διαμορφώνεται από την ακριτική και εκκλησιαστική μουσική, το δημοτικό τραγούδι. Η δημοτική μουσική αποτελεί πλέον την λαϊκή έκφραση των Ελλήνων και θεωρείται πως είναι η εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής μουσικής, όπως αποδεικνύεται από τον τρόπο και τον ρυθμό της μουσικής. Το δημοτικό τραγούδι είναι η ποιητική και μουσική έκφραση της λαϊκής ψυχής των Ελλήνων διαμέσου των αιώνων. Μέσα από τον ποιητικό και μουσικό λόγο εκφράζονται τα μεγάλα και μικρά συναισθήματα που συγκινούν και αγγίζουν τον απλό λαό και είναι όλα βγαλμένα μέσα από την ίδια τη ζωή. Το δημοτικό τραγούδι συγκαταλέγεται στα είδη της λαϊκής παράδοσης που διατηρήθηκαν ζωντανά ως σήμερα και ενσωματώθηκαν αβίαστα και λειτουργικά στο πολιτισμικό παρόν του λαού.

Οι αναφορές σε ορισμένο τόπο, χρόνο και πρόσωπο αποτελούν τον ρεαλιστικό χαρακτήρα της παράδοσης, όπως συμβαίνει μέσα στο δημοτικό τραγούδι. Στις παραδόσεις και τα δημοτικά τραγούδια διακρίνουμε στοιχεία που σχετίζονται με την κοινωνική, θρησκευτική και υλική ζωή των Ελλήνων.

Βέβαια με το πέρασμα του χρόνου τα δημοτικά τραγούδια υπέστησαν διάφορες αλλοιώσεις και σώζονται σε πολλές παραλλαγές. Πολλά παλιά δημοτικά τραγούδια που συγκεντρώθηκαν τον 19^ο αιώνα έως και τις αρχές του 20^ου αιώνα, ακόμα και τη στιγμή της καταγραφής τους από Έλληνες και ξένους μελετητές και λαογράφους, είτε καταγράφηκαν σε κάποια ήδη υπάρχουσα παραλλαγή, είτε υπέστησαν παραποιήσεις και γλωσσικές αλλοιώσεις κατά την καταγραφή τους.

Τα δημοτικά τραγούδια αντλούν στοιχεία από δύο διαφορετικούς κόσμους, τον πραγματικό και τον φανταστικό και συνθέτουν με αυτό τον τρόπο μία νέα διάσταση της πραγματικότητας, ότι δηλαδή συμβαίνει και στην παράδοση. Στα δημοτικά τραγούδια η φύση ζωντανεύει και εκφράζει την εικόνα του ανθρώπινου ψυχικού κόσμου. Ένα είδος δηλαδή, φυσιολατρίας, η οποία βέβαια δεν φτάνει ποτέ στην υπερβολή. Τα άψυχα αποκτούν φωνή. Π.χ. τα δέντρα, τα βουνά, τα άλογα, τα πουλιά και συμπεριφέρονται ανθρώπινα.

Βασικό χαρακτηριστικό των δημοτικών τραγουδιών είναι ο δωδεκασύλλαβος ή ο δεκαπεντασύλλαβος στίχος, με ομοιοκαταληξία ή και χωρίς. Η μουσική που συνοδεύει τα τραγούδια μπορεί να είναι αργή, όπως στα τραγούδια της τάβλας, γρήγορη όπως στα χορευτικά τραγούδια ή και αυτοσχέδια όπως στα μοιρολόγια. Επίσης συνηθίζεται ένας να αρχίζει το τραγούδι και μετά να επαναλαμβάνουν τον στίχο και οι υπόλοιποι.

Άλλο χαρακτηριστικό στο δημοτικό τραγούδι είναι η αναφορά στον αριθμό τρία, ή στον τριτότοκο ή και σε άλλα πράγματα που αφορούν την προφορική παράδοση. Άλλη μία ακόμη ιδιαιτερότητά τους είναι ότι δεν λειτουργούν δεσμευτικά ο τόπος και ο χρόνος.

Οι κατηγορίες που κατατάσσονται τα πιο δημοφιλή δημοτικά τραγούδια είναι οι εξής:

·         Ιστορικά, κλέφτικα και ακριτικά

·         Παραλογές

·         Τραγούδια αγάπης και νυφιάτικα

·         Νανουρίσματα και κάλαντα

·         Της ξενιτιάς

·         Μοιρολόγια

·         Περιγελαστικά

·         Κοινωνικά

Πληροφορίες για το Δημοτικό τραγούδι από το….

https://papeinfo.files.wordpress.com/2009/04/paradosiakimousiki_2larisas2.ppt

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ (15 ΜΑΪΟΥ)

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ (15 Μαΐου)

Η οικογένεια διαχρονικά

Σαν σήμερα το 1993 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας να εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου. Με αυτό τον τρόπο φαίνεται η σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στον θεσμό της οικογένειας.

Ο Σύλλογός μας για να τιμήσει την οικογένεια, φέτος, αποφάσισε να αναφερθεί στον θεσμό της οικογένειας διαχρονικά, δηλαδή, στο παρελθόν, για να μπορέσουμε να δούμε και την εξέλιξη του θεσμού αυτού μέχρι και σήμερα.

Ξεκινάμε από τον ρόλο που έπαιξαν από παλαιότερα οι γονείς στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.

Στην προϊστορική περίοδο, όταν ακόμα οι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν τον δρόμο τους και να εξελιχθούν και οι ίδιοι μέσα σε μία κοινωνία τον ρόλο του αρχηγού της οικογένειας τον είχε η γυναίκα. Την γυναίκα την λάτρευαν και την εκτιμούσαν, γιατί ήταν εκείνη που έφερνε στον κόσμο τα παιδιά. Ήταν εκείνη που είχε την πρωταρχική θέση στην οικογένεια, υπεύθυνη για την ανατροφή των παιδιών. Σ’ αυτή τη μητριαρχική οικογένεια τα παιδιά έπαιρναν το όνομα της μητέρας και την περιουσία την έπαιρναν οι κόρες. Βέβαια τα παιδιά μεγάλωναν μέσα σε μία οικογένεια και από τους δύο γονείς. Ο πατέρας είχε την ευθύνη να μάθει στα παιδιά του πως θα μπορούσαν να επιβιώσουν με την τέχνη του κυνηγιού.

Και όλα αυτά βέβαια μέχρι την εμφάνιση του αρότρου. Η γυναίκα δεν έχει τη μυϊκή δύναμη ν’ ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα, αφού η χρήση του αρότρου απαιτούσε μεγάλη σωματική δύναμη για να οργώσει. Εδώ περνά η αρχηγία της οικογένειας στον άντρα και η θέση της γυναίκας πια είναι αποκλειστικά στο σπίτι και στην ανατροφή των παιδιών της.

Στην Αρχαία Ελλάδα η θέση της γυναίκας ως μητέρα ήταν πολύ χαμηλά. Οι γυναίκες ήταν όλη την ημέρα μέσα στο σπίτι τους και ασχολούνταν με τις δουλειές του σπιτιού και μόνο. Με τον ίδιο τρόπο μεγάλωναν και τις κόρες τους, οι οποίες εκπαιδεύονταν μόνο στις οικιακές δουλειές.

Αντίθετα τα αγόρια είχαν διαφορετική διαπαιδαγώγηση. Μέχρι την ηλικία των 12 ετών έμεναν μέσα στο σπίτι. Έπειτα τα πήγαιναν σε διάφορα ιερατεία της εποχής εκείνης για να μορφωθούν ή αν η  οικογένεια είχε την οικονομική άνεση έφερνα δασκάλους στο σπίτι.

Μεγάλη σημασία έχει ότι τα παιδιά έβλεπαν σπάνια τον πατέρα τους, ο οποίος είτε θα δούλευε τις περισσότερες ώρες της ημέρας, είτα θα έπαιρνε έμπρακτα μέρος για αρκετές ώρες στα ζητήματα του δήμου. Το αποτέλεσμα ήταν την ανατροφή των παιδιών να την αναλάβει αποκλειστικά η μητέρα, που βέβαια και η ίδια δεν μπορούσε ν’ ανταπεξέλθει ολοκληρωτικά στον ρόλο της, εφόσον και η δική της μόρφωση ήταν πολύ χαμηλή. Δεν είχε δηλαδή, τις κατάλληλες γνώσεις για να δώσει τη σωστή αγωγή στα παιδιά της.

Στην αρχαία Σπάρτη, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η θέση της γυναίκας είναι πολύ διαφορετική από εκείνης στην Αθήνα. Η γυναίκα εδώ μορφώνεται και έχει θέση και λόγο για όλα μέσα στην οικογένεια, αλλά και στην πολιτική.

Εδώ τα παιδιά ανατρέφονται και από τους δύο γονείς μέχρι την ηλικία των έξι ετών. Έπειτα τα αγόρια πήγαιναν σε στρατόπεδα για να γίνουν σωστοί πολεμιστές και την αγωγή τους αναλάμβαναν οι παιδονόμοι. Για τα κορίτσια ξεκινούσε η επιμόρφωσή τους μετά τα δέκα τους χρόνια.

Στην Αρχαία Ρώμη, τα παιδιά μέσα στην οικογένεια είχαν μία θέση, όπως αυτή των δούλων.η θέση του παιδιού στην αρχαία Ρώμη έμοιαζε πολύ μ' αυτή του δούλου. Η Δωδεκάδελτος, ένας από τους σημαντικότερους νόμους της Ρώμης, έδινε την πλήρη εξουσία του πατέρα πάνω στα παιδιά του, ο οποίος μπορούσε ακόμη και να αποφασίσει να σκοτώσει κάποιο του παιδί αν είχε κάποιο πρόβλημα σωματικό. Ο πατέρας είναι ο αρχηγός της οικογένειας και είχε την απόλυτη εξουσία πάνω σε όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Παρόλα αυτά όμως δεν είχε καμία δουλειά με την ανατροφή των παιδιών του, την οποία αναλάμβανε πλήρως η μητέρα.

Στον Μεσαίωνα, σ’ αυτή την σκοτεινή περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας, η ανατροφή των παιδιών μέσα στην οικογένεια είχε ως κεντρικό άξονα τη χριστιανική πίστη, με πολλές προκαταλήψεις, βαριές τιμωρίες για τους αντιφρονούντες και γενικά με μία φοβερή τρομοκρατία.

Σε αυτή την περίοδο, με μία κοινωνία που «άνθιζε» η πείνα και η εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, ο πατέρας προσπαθώντας να βρει μία δουλειά παραμελούσε εντελώς τα παιδιά του με αποτέλεσμα η μητέρα να προσπαθεί μόνη της να τα αναθρέψει. Με αυτές τις βιοτικές συνθήκες δεν επιτρεπόταν καθόλου η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών, αλλά ούτε και η επιβίωσή τους με αποτέλεσμα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού να μένει αμόρφωτο.

Στην Αναγέννηση βελτιώνονται κάπως οι συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία. Έχουμε περισσότερες ευκαιρίες μόρφωσης των παιδιών, αναπτύσσεται η λογοτεχνία, η ποίηση και οι παιδαγωγοί της εποχής εκείνης επηρεάζονται σημαντικά από τον δυτικό τρόπο σκέψης και τα φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής.

Στις πλούσιες οικογένειες οι γονείς πια δεν ασχολούνται με την αγωγή των παιδιών τους, τα οποία αφήνουν στα χέρια των παραμάνων και των δασκάλων ξένων γλωσσών, μουσικής κ.λ.π. Στις χαμηλές τάξεις συνεχίζει την αγωγή των παιδιών να την έχει η μητέρα, ενώ ο πατέρας ασχολείται περισσότερο με το να έχει πάντα εργασία.

Στην Τουρκοκρατία, λόγω των πολύ άσχημων συνθηκών με τους πολέμους, οι γονείς δεν είχαν τη δυνατότητα, αλλά και τη διάθεση να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους. Ο πατέρας βρισκόταν συνεχώς μακριά από το σπίτι και τα παιδιά του, αλλά ακόμα και να ήταν σπίτι, τα προβλήματα και οι έγνοιες που απασχολούσαν κάθε Έλληνα πατριώτη δεν τον άφηναν να εφαρμόσει το ρόλο του.

Αλλά και η μητέρα λόγω της κρίσιμης κατάστασης του πολέμου, δεν ήταν σε θέση να διαπαιδαγωγήσει σωστά τα παιδιά της, μιας και κυρίαρχος φόβος και ιδέα ήταν να αποτρέψει ενδεχόμενη αρπαγή τους από τους Τούρκους.

Τα κρυφά σχολειά είχαν αντικαταστήσει κάπως την αγωγή των γονιών, όσο αφορούσε την επιμόρφωση των παιδιών.

Στη σημερινή εποχή, έχουν γίνει μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, με αποτέλεσμα η αγωγή των παιδιών στην οικογένεια να είναι πιο σωστή. Σήμερα και οι δύο γονείς προσφέρουν πάρα πολλά τα παιδιά τους για τη διαπαιδαγώγησή τους. Μαζί όμως, όχι όπως παλιά που θεωρείτο μόνο η μητέρα υπεύθυνη.

Η βιομηχανική επανάσταση και το φεμινιστικό κίνημα συνέβαλλαν στο να "βγει" από την οικογένεια η μητέρα και να περάσει στον παραγωγικό χώρο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταρριφθεί ο παραδοσιακός ρόλος του πατέρα και ο ίδιος να συμμετάσχει ενεργά στην ανατροφή των παιδιών.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση, κατά την οποία συγκεκριμένες συνθήκες εργασίας απομακρύνουν τον πατέρα από τα παιδιά, που δεν καταλαβαίνουν την έννοια της λέξης "πατέρας", πιστεύοντας ότι είναι αυτός ο οικείος ξένος που τροφοδοτεί το σπίτι και είναι συνεχώς κουρασμένος.

Η σημερινή αγωγή που προσφέρουν οι γονείς, εμπνέεται από τον σεβασμό στην προσωπικότητα του παιδιού και προσπαθούν να διαμορφώσουν μια προσωπικότητα με εσωτερική και εξωτερική ελευθερία και αυτονομία και κυρίως μια προσωπικότητα με αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Οι Έλληνες γονείς προσπαθούν να δώσουν στα παιδιά τους μέσω της αγωγής τα αγαθά του πολιτισμού μας, τους δίνουν πνευματικά, ηθικά και υλικά εφόδια για την αντιμετώπιση της ζωής και προσπαθούν να αναπτύξουν τις ατομικές δυνατότητες και ικανότητες, για να ανταπεξέλθουν τα ίδια στις μελλοντικές δυσκολίες και τα προβλήματα που θα τους παρουσιαστούν.

Πρέπει όμως να σημειωθεί το εξής: Οι γονείς στην Ελλάδα μεγάλωσαν κάτω από αυστηρή αγωγή και διαπαιδαγώγηση και πολύ συχνά εφαρμόζουν αυτήν την αυστηρή αγωγή στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να γίνονται αυταρχικοί, να μη δίνουν αυτονομία και ελευθερίες, να πιστεύουν ότι τα παιδιά είναι ανώριμα για να πάρουν κάποια απόφαση, κάνοντας στο τέλος πιο μεγάλη τη διαφορά των φύλων.

Το πιο σημαντικό όμως με τους νέους γονείς είναι ότι προσπαθούν να πλησιάσουν τα παιδιά τους, να επικοινωνήσουν μαζί τους, χωρίς να υπάρχουν οι τεράστιες προκαταλήψεις των παλαιότερων ετών για το ποιός είναι υπεύθυνος από τους γονείς για την αγωγή των παιδιών και την ανατροφή τους.

 Βιβλιογραφία:  https://paroutsas.jmc.gr/family/history.htm